Sztuka to kot w butach,
Wędrujący po ludzkich sercach,
Przechodzący z jednego do drugiego,
Przez lustro złej królewny.
Sztuka to dźwięk dzwonu
Unoszącego się nad Notre dame.
To rozchodzące się dobro
W postaci zielonego ogra,
Który niczym włosy Roszpunki
Plącze się miedzy wrażliwymi umysłami.
Sztuka to dzikość Tarzana,
Która mknie przez świat
By szerzyć miłość.
Prawie tak wielką, jak ta między
Potworem a niewielką dziewczynką.
Sztuka to bogatość koszyka,
Który niosła, babci panienka
W czerwonej pelerynie.
Sztuka to walka
O znalezienie tego czego się szuka,
Nawet jeżeli polem, które trzeba przebadać
Jest niekończący się ocean.
Sztuka to podróż przez nieznane tereny ,
Podróż przy pomocy kilku balonów
i niekończącej się ciekawości.
Sztuka to pasja,
Nieokiełznana prawie tak bardzo
Jak włosy i strzały pewnej
Rudowłosej, walecznej dziewczyny.
Sztuka to w końcu, ułamek sekundy
Zwarty w słowach zapisanych
Wielkimi rękoma przez wielkie umysły.
