"Spowiedź"

Upadłam niżej niż dno,
Dobrze nam znane.
Przestałam pisać, tym samym,
Zbawiać serce na straty spisane.
Nie umiem rozmawiać,
Z trudem usta otwieram,
Ze wstydem Wam mówię,
- Źle postąpiłam.
Przyznaje się, to jest moja spowiedź .
Boże, wybacz bo wstyd
Nie pozwala powiedzieć tego Tobie.
Klękam przed własnym sumieniem.
Walczę, Boże! Walczę, Ludzie!
- O Wasze przebaczenie.
Proszę o pomoc i  modlitwę,
Proszę o zmiłowanie,
Bo żadna pokuta nie wymaże
Tego co zrobiłam,
Jaką krzywdę wyrządziłam.
Nie ma wytłumaczenia na moje grzechy,
Słowa: „jestem tylko człowiekiem”,
Nie dadzą sercu uciechy.
Nie potrafię pójść do kościoła,
Wstyd mi schylić przed Bogiem czoła.
Ludzie, pewnie źle mnie zrozumiecie
-  Nie potrafię!
 Odnaleźć się w tym świecie.
Boje się życia i dnia każdego,
Chylę czoła bo mój grzech,
Nie powinien mieć miejsca
- Mimo tego wszystkiego.
Jesteście gorszym sądem od Boga,
Dlatego do Was wędruje moja trwoga.
Osądźcie mnie uczciwie,
Wcielcie się w Piłata.
Bóg mnie następnie osądzi
- Podwojona kara.
Czuje zapach błędu, mam go na sobie.
Kiedyś czyste łzy, dziś nieuleczalnie skażone.
Nie ma litość za moje grzeczny,
„Przepraszam” – nie zmieni nic.
Wezmę trzy wdechy,
Zanim przybijecie mnie do dechy.
Zdradziło mnie serce, usta, oczy, dłonie.
Nie mam prawa istnieć
- Wewnętrznie płonę.
Straciłam niewinność i prawo głosu,
Nie mam prawa dobrze kierować swojego losu.
Wędruję z myśli złej do gorszej,
To czego nie pamiętam opowiem później
- Najprościej.
Trzęsące się ciało – zgubione myśli.
Boże, bądź łaskawy lecz kara niech się ziści.
Czekam na pokutę i sąd ostateczny.
Padam, nie uciekam.
- Boje się ucieczki.  

 

"Dzieciństwo"

Motyl, który łaknie życia w kwiecie, 

Kolorowy, piękny, delikatny 

A przede wszystkim, rzeczywisty. 

Schwytany i zniewolony, 

Przez nic innego niż niewinność. 

Te malutkie dłonie stworzyły więzienie. 

Brak trucizny.

Brak pazurów. 

Brak – skrzydeł. 

Tych skrzydeł, które 

Zostały barbarzyńsko wyrwane 

Przez te malutkie palce niewinności. 

Piękny pył pokrył całą skórę, 

Jak życie, które zanika w ziemi. 

Brak nadziei. 

Brak siły. 

Brak chęci. 

I śmiech radości w tle,

Który może bądź nie może

Usłyszeć ten motyl,

Który bezwładnie spada w otchłań 

- mrowiska.

Schwytany przez tysiące

Mikroskopijnych szczypiec,- umiera.   

"Liść opadł"

Widziałam dzisiaj smutek. 

Był ubrany w czarny  płaszcz, 

Czarne buty i szary szal

- chodził ulicami Sopotu,

samotnie. 

W ręku trzymał młody liść, 

 Bezużyteczny, niezauważalny, 

Taki mały i pospolity. 

Jednak było widać

- Ten smutek, czuł. 

Czuł coś więcej do tego liścia. 

Ten liść był wyjątkowy. 

 Ten liść przypominał. 

Przypominał uśmiech i łzy. 

Przypominał jak szczęście 

Zamieniło się w smutek, 

Ten smutek w czarnym płaszczu. 

Szedł ślepo wpatrzony przed siebie, 

Niby prosto lecz jednak chwiejnie. 

Widziałam, ten pusty wzrok.

Dostrzegłam, te puste serce. 

Chciałam podejść  –  zapytać

Zabrakło mi odwagi ,

może determinacji – nie wiem. 

Kapiąca łza z każdym powiewem wiatru, 

Który próbował porwać

Te wyjątkowość – ten pospolity liść  

Spadała i robiła dziury w chodniku, 

Tworząc drogę cierpienia. 

Chciałam iść! Pozatykać te dziury, 

Je wszystkie – nie mogłam. 

Tworzyła się droga Jezusa, 

Droga ku zbawieniu. 

Stanął popatrzał chwilę – usiadł. 

Spoglądał z nadzieją na ten liść, 

Przekładał go z ręki do ręki. 

Zrozumiał, że nie ma prawa bytu

Lecz te puste serce go usilnie trzyma! 

Nagle, wstał i poszedł dalej. 

Ja, wpatrzona w niego , zrozumiałam, 

Że bez smutku, szczęście nie istnieje. 

Pobiegłam za nim.